logo-professioneel-begeleiden logo-professioneel-begeleiden
Filters

Alle artikelen - Abonneer je nu!

Redactioneel: Het omarmen van grenzeloosheid

Auteur: Petra de Bruijn

De waarheid is dat feitelijke grenzen niet bestaan. Nou ja, op landsgrenzen na dan, maar ook die kunnen op een dag zomaar verlegd worden. In oorsprong zijn wij allen met elkaar verbonden. En met de wereld om ons heen; de natuur in haar geheel. Het is wezenlijk om contact met jezelf te kunnen maken en om je eigenheid de ruimte te geven. Dat is ook wat deze maatschappij van ons vraagt, wat nodig is om vitaliteit te ervaren en je potentieel te leven. Zodra we de verbinding met onszelf hebben gelegd of hersteld, is de volgende stap om de verbinding met onze omgeving ( het grotere geheel) weer te gaan beleven. Dat is voor velen lastig omdat we verhuisd zijn naar een vorm van reducerend bewustzijn, gebaseerd op vervreemding en scheiding. We hebben geleerd om te begrenzen. Als we in staat zijn om ons bewust te zijn van het geheel zal onze houding veranderen. In plaats van aan te nemen dat de wereld er voor ons is, gaan wij inzien dat wij in werkelijkheid op de aarde samenleven met vele andere soorten. Een zienswijze die ervan uitgaat dat wij geen grotere privileges hebben dan andere soorten. Dat zal effect hebben op de manier waarop we in het leven staan; het zal leiden tot vertraging. Vertraging omdat er een inner shift optreedt die het mogelijk maakt om te gaan ervaren dat het leven niet om ons draait, maar dat wij onderdeel uitmaken van het leven. Dan treedt er werkelijke samenwerking op, creativiteit, cocreatie. Vertragen, de stilte te ervaren, verduren misschien zelfs, zal ruimte geven aan het innerlijk weten dat in ons allen besloten ligt. In ons hoofd creëren wij grenzen. Dat is ook nodig wanneer je wilt functioneren in een maatschappij met zoveel stimuli, zoveel complexiteit. Wij mensen worden vaak in beslag genomen door de worsteling van ‘wat is van mij en wat is van de ander?’. Dat gaat over de grens tussen binnen- en buitenwereld, over goed zorgen voor jezelf in plaats van telkens bezig zijn met wat er in de buitenwereld aan afleiding plaatsvindt. Alles wat je projecteert op de buitenwereld – ‘zij heeft mij iets aangedaan en daardoor heb ik niet…’, of ‘hij neemt mij niet serieus, dus moest ik wel...’ – weer terug kunnen brengen naar jezelf en jouw aandeel in het geheel. Pas dan is het mogelijk om eigenaarschap te nemen voor ons eigen leven. Ons hart echter, is grenzeloos. Grenzeloos in het houden van oneindig veel mensen. Het zegt nooit: “Stop die kan er niet meer bij, dit hart is vol.” Coachen als professie vraagt om een visie op menszijn. De essentie van coachen omvat voor mij het (verder) ontwikkelen van bewustzijn. Bewustzijn gaat over contact met onszelf, met elkaar en met de natuur. In die zin gaat het over in contact komen met onze grenzeloosheid. De enige verandering die werkelijk iets kan betekenen, is die van een gesloten naar een meer open menselijk hart. Petra de Bruijn is redactielid van het TvC, psycholoog en werkzaam als coach en opleider bij SchoolvoorCoaching. Haar passie gaat uit naar de levenskunst, zowel voor individuen als teams en organisaties. Zij schreef samen met Titia Roovers het boek ‘Liefde en Lef’. www.liefdeenlef.nl, www.schoolvoorcoaching.nl
Gratis
lees meer

Lezerscolumn: Paradox van een ontmaagding

Wat fysiek gehannes – veel meer herinner ik me er niet van. Des te beter herinner ik me mijn opluchting, de volgende ochtend bij het ontwaken. ‘Het is volbracht.’ Ik kleedde mij aan en ging met brede grijns mijns weegs. Hello world! Ja mensen, u ziet het goed. Doeke Fennema just joined the club. Maar niemand die het zag. Van knaap tot kerel in één nacht. Gisteren kon ik nog ontmaskerd worden als maagd, vandaag kon ik bogen op een prille eerste ervaring. Jíj?! Maagd?! Voor die hoon, die ik met mijn bravoure altijd voor was gebleven, hoefde ik definitief niet langer te vrezen. Rijkelijk laat, maar godzijdank voor mijn twintigste verjaardag bevond ik mij dan toch nog aan de goede kant van de grens. Maar grenzen – bestaan ze eigenlijk wel? Er zijn natuurlijke grenzen: we worden geboren, we gaan dood en ondertussen splitst de Maas Limburg in een Belgisch en een Nederlands deel. De rest denken we gewoon bij elkaar. We doen ons allemaal wel nuchter en redelijk voor, maar erg feitelijk gaan we doorgaans niet te werk. We subjectiveren ons suf: discussiepunt wordt knoop in de maag. Collega wordt kwelgeest. Actiepunt wordt hoofdpijndossier. En een willekeurig punt in de tijd, in de organische ontwikkeling van jongen naar man – dat punt wordt lijn, die lijn wordt muur, die muur een onneembare vesting. Je blijft hangen in het verwerpelijke oude, juíst door de preoccupatie met het gewenste nieuwe. We denken het groot, blazen het op tot onwerkelijke proporties. Een wonder dat we überhaupt nog ergens toe komen. Nog energie hebben. Onszelf niet al helemaal kwijtgeraakt zijn in onmetelijke discussie- en actiepunten. En in het toevallige punt dat markeert: hier was uw ontmaagding. Niemand die het aan me zag. Niemand. En er was ook niets te zien; niet iets nieuws in ieder geval, niet aan mij, niet iets om van op te kijken. Er was geen grens. En dan, het besef: Doeke jongen, je had gewoon dóór kunnen lopen. Maar dat zag ik pas, toen ik aan gene zijde was. Doeke Fennema is dagvoorzitter/inspirator en LuminaLearning-coach. Als De Creatieve Krijgsheer brengt hij teams en organisaties in beweging. Indachtig zijn motto: ‘Alleen wie zelf bewogen is, kan anderen bewegen.’  www.doeke.info en @doekefennema op Twitter.
Gratis
lees meer

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en blijf op de hoogte!

Op weg naar ruimte en vrijheid

Crisis als aanleiding om inzicht te vergroten in (je) identiteitswerk

Datum:
Locatie:

Download gratis deze white paper