logo-professioneel-begeleiden logo-professioneel-begeleiden
Filters

Alle artikelen - Abonneer je nu!

‘Als ondernemer ben ik de nieuwe melkkoe’

Auteur: Een ondernemer

Wat denken ze wel in Den Haag? Dat het geld mij op de rug groeit? Als ze meteen zeggen dat de ondernemer het hele sociale vangnet moet gaan betalen, hoeven ze niet zo lang te vergaderen… want daar komt het uiteindelijk wel op neer! Het lijkt er verdacht veel op dat ze bij het maken van de wetten en regels alleen maar de grote bedrijven in het hoofd hebben en het mkb totaal over het hoofd zien. Anders kan ik het niet verklaren! Wij als ondernemers betalen nu al de Ziektewet gedurende twee jaar, daar komt nu ook de Ziektewet bij voor de tijdelijke medewerkers die ziek uit dienst gaan. Middels de premies betalen we voor de mensen die met een arbeidsongeschiktheidsuitkering blijven werken of uit dienst gaan. En als klap op de vuurpijl hebben we ook nog geen zeggenschap over de houding en het verzuimgedrag van de ex-medewerkers. En het UWV begeleidt niet en wijst je ook nog terug als je de ex-medewerker wilt stimuleren en activeren. Dat is toch de wereld op z’n kop? Als ondernemer betaal ik nu voor iets waarop ik zelf geen invloed heb! En dat moet ik maar normaal vinden? En dan komt daar nu de Participatiewet bij. Dit heeft onherroepelijk gevolgen voor mijn bedrijfsvoering. Wat denkt de overheid, dat ik allemaal mensen met een handicap in dienst kan houden en kan nemen? Prima als zij kunnen doen wat hier moet gebeuren, maar ik ben geen sociale werkplaats waarbij ik werk tot in het oneindige kan aanpassen! Natuurlijk snap ik ook wel dat iedereen een kans verdient en dat het belangrijk is dat mensen ook kunnen blijven werken, maar de manier waarop dit weer wordt afgedwongen. Als ondernemer probeer ik zoveel mogelijk de mensen die niet meer volop mee kunnen draaien toch binnen de deur te houden, maar soms lukt dat niet. Waar ik mij wel zorgen over maak, is dat de overheid haar eigen administratie niet goed op orde heeft en niet door heeft dat ik al mensen met een beperking in dienst heb en dat ik gedwongen word om allerlei mensen aan te nemen waar ik nu niet op zit te wachten. Of dat ik bij een gerichte vacature niet meer mag kijken naar degene die het beste past in de functie, maar dat er van mij wordt verwacht dat ik concessies doe. Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Nog even en dan bepaalt de overheid voor mij wie ik aan moet nemen… Mijn klanten willen alleen maar goedkoper en ik moet eigenlijk steeds meer vragen omdat de kosten voor personeel steeds hoger worden. Soms vraag ik mij af waarom ik nog zo graag ondernemer wil zijn? Misschien toch maar eens overwegen om met zzp’ers in zee te gaan… Een ondernemer ■
Gratis
lees meer

Geluk

Auteur: Joke Tacoma

“Ik ga u ontslaan.” O, nee, denk ik in een reflex. Totdat ik de vriendelijke ogen van de chirurg zie en me realiseer dat ik weer beter ben. Ontslag heeft een negatieve connotatie. Het is me twee keer overkomen. Gelijk al bij mijn eerste baan als chemicus bij Philips. Ik werd aangenomen als onderzoeker, maar in die functie liep ik regelmatig vast. Op steun van mijn leidinggevende kon ik destijds helaas niet rekenen. Hij functioneerde niet goed en werd uiteindelijk gedemoveerd tot collega. Daarna kreeg ik een baas waarvan ik dacht: kijk, daar heb ik wat aan. Dat lag voor hem anders, hij was niet tevreden over mijn onderzoek en ik kreeg twee maanden de tijd om te laten zien dat ik het wel kon. Aan het eind van die periode besloot hij dat ik weg moest. Papa Philips zorgde in die tijd nog voor je en zo regelde ‘personeelszaken’ dat ik naar een andere afdeling kon. Het bleek hét paradepaardje van Philips te zijn: de proeffabriek voor integrated circuits. Er waren Amerikanen uit Texas overgevlogen om de fabriek van de grond te krijgen. Prachtig werk. Prima baas. Maar ja, crisis, ook begin jaren negentig. De fabriek sloot, we stonden met zijn allen op straat. Toen heb ik gezien wat ontslag met mensen doet: ontreddering, deuk in zelfvertrouwen en zelfrespect. We kregen outplacement aangeboden en daar heb ik gebruik van gemaakt. Waar ben je goed in? Wat zijn je valkuilen? Oud zeer kwam boven, wat een ellende. Maar de loopbaancoaches van het bureau (Phoenix, bestaat niet meer) waren zeer bekwaam en hielpen ons er weer bovenop. Ik realiseerde me dat ik weliswaar scheikunde had gestudeerd, maar dat dat niet betekende dat ik de rest van mijn leven als chemicus moest werken. In mijn eerste baan had ik een enorme knal meegemaakt, waarbij de deuren en ramen uit hun sponningen vlogen en een medewerker half verbrand in het ziekenhuis moest worden opgenomen. Ook had ik al vijf jaar in kankerverwekkende dampen gestaan. Misschien was het buiten het lab ook wel leuk. Bijvoorbeeld het werk van loopbaancoach. Dat je andere mensen op een actieve manier in hun werk zet, dat sprak me aan. Mijn vader had het de laatste tien jaar in zijn baan niet naar zijn zin gehad. Een loopbaanbegeleider had zijn situatie kunnen verbeteren. Daarom wilde ik, als vijftigplusplan, loopbaancoach worden. Al met al heb ik, door dat outplacement, mijn hele verdere werkende leven uitgestippeld. Als kortetermijnplan wilde ik terug naar Philips: gelukt, ik heb er nog twee jaar gewerkt. Als middellangetermijnplan wilde ik iets met ISO 9000, een kwaliteitsnorm. Ik heb negen jaar met veel plezier als auditor kwaliteitsmanagementsystemen getoetst, bij ruim 300 organisaties. En mijn langetermijnplan? Nu ben ik alweer dik twaalf jaar loopbaancoach. Prachtig werk. Als iets me geluk heeft gebracht in mijn leven dan is het wel ontslag. ■ Joke Tacoma is chemicus (1985) en psycholoog (2007). Sinds 2002 is ze eigenaar van Tacoma Coaching en werkzaam als loopbaancoach en personal coach. Haar specialisme is mensen met een technische achtergrond.
Gratis
lees meer

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en blijf op de hoogte!

Op weg naar ruimte en vrijheid

Crisis als aanleiding om inzicht te vergroten in (je) identiteitswerk

Datum:
Locatie:

Download gratis deze white paper