Rudolf Laban (1879-1958) was als jongetje al gefascineerd door de prachtige bewegingen in de natuur van bijvoorbeeld paarden en katten. De soepelheid en het optimale gebruik van de spieren vond hij indrukwekkend. Hij werd erdoor gegrepen en begon naar de bewegingen van mensen te kijken. Hij zag vrouwen die met gemak een zware last op hun hoofd konden dragen en toch gracieus bleven. Maar hij ontdekte ook dat we als moderne mensen eigenlijk maar weinig doen met ons bewegingsarsenaal.