Alle artikelen

Auteur: Martin Reekers

‘Tijd voor een Update van werk en privé’, heet het loopbaanprogramma van het echtpaar Leonie Vogels en Frank van Kesteren. ‘Samen in balans’ noemen Nicolette Ravelli en Frank Post hun aanpak. Twee duo’s die los van elkaar een programma voor loopbaanbegeleiding ontwikkelden voor tweeverdieners die kampen met een disbalans tussen werk en privé?

Auteur: Els Ackerman

Generatie Einstein Slimmer, sneller en volwassener Jeroen Boschma en Inez Groen. A.W. Bruna, 2010. ISBN 978 90 229 9903 5 Op de omslag – pardon: cover – staat ‘Nieuw. Herziene editie 3.0’. En op de achterkant: Volledig geactualiseerde editie met nieuwe modellen voor communicatie en onderzoek en nieuwe cases. Dit boek gaat over het communiceren met jongeren van de 21e eeuw. Die jongeren waren blijkbaar in de vorige edities van dit boek nog pubers, nu zijn zij de jongvolwassenen die ‘massaal de arbeidsmarkt bestormen, ons middelbaar en hoger onderwijs onveilig maken, het politieke en maatschappelijke terrein gaan verkennen … en dat op hun eigen onnavolgbare wijze’. Einde citaat. Over de jongste generatie dus van onze loopbaancliënten, de schoolverlaters en pas afgestudeerden die echt tot een andere generatie behoren dan de meeste loopbaanprofessionals. Jongeren die, zoals elke nieuwe generatie, denken dat ze alles al weten en met wie loopbaanadviseurs van boven de dertig niet altijd even gemakkelijk contact maken. Generatie Einstein is dus eigenlijk de broodnodige voorlichting voor alle professionals die zelf geen kinderen van die leeftijd hebben en niet dagelijks met die wereld in aanraking komen. Deel I heet dan ook: Communiceren in een nieuwe wereld. ‘Jongeren kijken naar ons met een andere bril op, zien de wereld op een andere manier dan wij en prikken dwars door de door ons geschapen illusies heen’. Willen we met hen communiceren, dan is volgens de auteurs nodig dat we weten welke eisen jongeren stellen en welke regels en voorwaarden ze hanteren. Hebben we dat inzicht niet, dan ‘gaat het beruchte deurtje potdicht en wordt de sleutel in de slotgracht gegooid’. De auteurs willen nieuwe communicatiestrategieën bieden, uitgaande van oude en nieuwe inzichten over jeugd. Wie is die Generatie Einstein? Ze zijn geboren in het laatste decennium van de vorige eeuw. Opgegroeid in een wereld die wordt gedomineerd door informatie en commercie. Ze mogen thuis meepraten, worden door hun ouders serieus genomen. En zoals de auteurs letterlijk schrijven: ‘Ze geloven dat de wereld beter zou kunnen worden, als je maar wilt, dat ze alles kunnen als ze maar willen, en dat hun succes en falen alleen van henzelf afhangt’. Ze zijn sociaal, maatschappelijk betrokken, functioneel, trouw, op zoek naar intimiteit, zakelijk, mediasmart, divers (en houden van diversiteit), zelfbewust, vol zelfvertrouwen, empathisch, creatief en samenwerkend. Hun centrale waarden zijn authenticiteit, respect, zelfontplooiing, samen, gezellig en geluk. ‘Jezelf zijn en worden is het voornaamste streven onder jongeren, het hoogst haalbare, de belangrijkste ambitie’, zeggen de schrijvers. Ga er maar aanstaan als eenvoudige loopbaanprofessional. Je vertegenwoordigt waarschijnlijk alles waar Generatie Einstein met medelijden of afschuw naar kijkt, zeker als je al wat grijze haren hebt. Juist daarom bevat dit boek belangrijke informatie, die wij nodig hebben om met deze groep cliënten te kunnen werken zonder ons belachelijk te maken. In deel II ‘Ontmoet generatie Einstein: slimmer, sneller, socialer en … volwassener’ gaan de auteurs dieper in op achtergronden, begrippen, geschiedenis en filosofie. Wangedrag, verschillen in ontwikkelingstempo bij jongens en bij meisjes, seks, drugs en alcohol, opgroeien in welvaart en commercie, geen onderwerp gaan zij uit de weg. Sociaal zijn in een digitale wereld is eigenlijk opgroeien in een wereld zonder rolmodellen, een wereld waarin jongeren zelf moeten uitvinden wat kan en wat niet kan. Vanuit dit nieuwe wereldbeeld gaan zij de arbeidsmarkt op, en ontmoeten dan de volwassen samenleving met de eisen, verwachtingen en verantwoordelijkheden die hierbij komen kijken. En zoals wij als professionals maar ook als ouders weten: dit gaat niet zonder slag of stoot. Voor ons werk betekent dit soms het loslaten van vaststaande ideeën. Volgens de auteurs heerst al jaren het misverstand dat jongeren van een andere planeet komen en alleen te benaderen zijn via hippe taal, glossy folders of een schijn van authenticiteit. Dat er geen normale gesprekken meer mogelijk zijn. Zij vinden dat het hoog tijd wordt dat wij eerlijker worden tegen onze jeugd en minder doen alsof. Hun dankwoord eindigt met: ‘Onze grootste dank gaat echter uit naar al die kids wereldwijd: zonder jullie zou de wereld er een stuk minder leuk uitzien!’ Een zinvol boek voor ieder die in zijn werk tegen deze generatie oploopt en de verschillen beter wil begrijpen.

Auteur: Hiltje Karenbeld

Niet iets wat je direct associeert met de huishoudbeurs: coachen. Hiltje Karenbeld deed dit een week lang in opdracht van de Taskforce DeeltijdPlus. Conclusie: ieder mens wenst verbondenheid met datgene en diegenen die er voor haar, maar ook hem, toe doen. Daarbij speelt de integratie van werkgerelateerde en andere ambities een grote rol. Een greep uit ervaringen tijdens de beurs. Samen met bezoekers van de huishoudbeurs op zoek naar hun ambitie in werk. En welke eerste stap hiervoor te zetten. Door een kort coachgesprek met behulp van fotokaarten. Voor de Taskforce had ik deze methodiek al toegepast tijdens de rondtrekkende DeeltijdCafés. Veelal met coachees die een gerichte vraag hadden en enig benul hadden van coaching. Maar nu op de Huishoudbeurs. Waar ik nog nooit was geweest en ook nooit eerder wilde zijn. Daar loop ik dan,vanaf station RAI, tussen veel vrouwen, me verbazend over al die boodschappenwagentjes op wieltjes die nu leeg zijn en aan het einde van de dag gevuld zullen zijn met tassen met daarin, tja wat allemaal? Tussen masseur, fotograaf en Jantje Smit Hoe waardevrij kan je zijn? Bezoekers die ongegeneerd de bakken met gratis gadgets leeggraaien en de boodschap van de Taskforce (wat is dat?) links laten liggen. Totdat Pia Dijkstra (voorzitster Taskforce) er is, een van de ministers, het filmpje met Maxima wordt vertoond of de quiz plaatsvindt. Bij ons is alles gratis, dat is het toverwoord van de beurs, dus zo zijn ook de gesprekken met mij. De marketingtrucs worden me al snel duidelijk en ik krijg er plezier in. Als ondernemer leer ik veel. Het is wel in een omgeving die ik elke coach zou afraden. Van rust is geen sprake, getuige de vele collega’s van Jantje Smit die door de hal schallen. Een afzonderlijke ruimte heb ik evenmin, ik doe het met een statafel en twee stoelen. Met mijn collega’s handmasseur en fotograaf aan mijn zij. Ik zie bezoekers die na een half uur al moe langs slenteren. We nodigen ze uit voor een stoel en een kopje koffie. Hoe makkelijk kan je iemand blij maken? Het doel van de coachgesprekken is om de coachee een eerste aanzet mee te geven, iets dat zij zelf kan doen om dichter bij haar ambitie te komen. Een aanzet die zij zelf formuleert, aanspreekt en op korte termijn haalbaar is. Ik maak gebruik van kaarten met foto’s. Hiermee brengt de coachee haar wens en stap letterlijk ‘in beeld’. Een effectieve methode, het visuele vermogen wordt ingeschakeld en onbewuste voorkeuren worden aangesproken. Bovendien is het een methode die het nuttige en aangename verenigt. Op het tafeltje prijkt mijn display: “Speedcoaching, 15 minuten, gun het jezelf! Over de vragen die er voor jou toe doen!” Met een aantal prikkelende voorbeeldvragen. Ook de fotokaarten die uitgespreid liggen wekken interesse. Met daarnaast mijn eierwekker om de tijd passend in de gaten te houden. Ondanks deze uitstalling hoor ik vaak: “Speedcoachen, wat is dat? Speeddaten?” “Nooit zo bij stilgestaan” In deze setting is het extra belangrijk om, heel laagdrempelig, contact te maken met potentiële coachees. Ik spreek bezoekers aan en nodig ze uit. Afhankelijk van de situatie en de ingeschatte blik van de bezoeker vraag ik of ze meer willen weten. Of ik ga in op gesprekken waarin wordt gereageerd op de boodschappen die men ziet. De gesprekken variëren van tien seconden tot een half uur. De inhoud is in te delen in discussies, informatie geven over de Taskforce en korte (loopbaan)adviesgesprekken. En met een deel van de bezoekers en heb ik een coachgesprek; het zijn mensen die niet met dit doel komen en vaak niet weten wat coachen is. De uitdaging is om snel de vraag achter de situatie van de persoon te filteren als de interesse voor een gesprek is gewekt. De coachees blijken verrast door de aanpak, voelen zich op hun gemak en zijn openhartig. Op een enkeling na geven zij na afloop aan een handvat te hebben hoe ze verder willen en welke eerste stap ze gaan nemen. Anderen willen het gesprek eerst laten bezinken. Velen geven aan het “leuk”, “nuttig” of “bijzonder” te vinden om stil te staan bij wat ze belangrijk vinden. “Daar heb ik nooit zo over nagedacht”, wordt vaak gezegd. Een teken van bewustwording. Veel coachees lijken zichtbaar energieker de stand uit te gaan dan dat ze binnenkwamen. De onderwerpen van de coachgesprekken betreffen ambities op allerlei leefgebieden. En dan met name het integreren daarvan. Soorten leefgebieden die aan de orde kwamen zijn: werk, opleiding, gezondheid, persoonlijke ontwikkeling en ambities als ouder van een gezin bij de begeleiding van hun kinderen. Ook gehoord zijn de ambities om te willen zorgen voor ouders, kleinkinderen, volwassen kinderen en anderen (bijvoorbeeld door vrijwilligerswerk). Argumenten om meer of minder te werken zijn onderzocht door de Taskforce en weergegeven op een ‘argumentenkaart’. Samengevat in categorieën die voor vrouwelijke deeltijders zowel voor of tegen meer deeltijdwerken kunnen pleiten. Opvallend is dat bezoekers geen argumenten noemen die voor méér werken pleiten als ze het relateren aan hun gezin en/of geld. Wat betreft geld zegt men het geld niet nodig te hebben of denkt men dat meer werken te weinig oplevert. En men wil het liefst zelf (grotendeels) voor de kinderen zorgen. De gespreksonderwerpen zijn divers en de bezoekers heel verschillend. Opvallend is het aantal geïnteresseerde oma’s dat informatie wil voor hun werkende dochter. Ook springt de groep alleenstaande moeders met kleine kinderen in het oog. Taskforce DeeltijdPlus De arbeidsmarkt vergrijst en op termijn is er een tekort op de arbeidsmarkt. Veel vrouwen werken in kleine deeltijdbanen. Wat dit betreft loopt Nederland achter in de arbeidsparticipatie van vrouwen. Daarom is op de Participatietop in 2007 door kabinet, werkgevers en werknemers besloten om de tijdelijke Taskforce DeeltijdPlus in het leven te roepen. Het doel: vrouwen stimuleren om meer te gaan werken, met behoud van keuzevrijheid voor deeltijdwerken en een goede balans tussen arbeid en zorg als uitgangspunt. Een cultuuromslag met als uitkomst dat de samenleving het vanzelfsprekend vindt dat vrouwen meer uren in deeltijd gaan werken of een volledige baan hebben. Voorzitter van deze Taskforce was Pia Dijkstra. Door middel van discussies, onderzoek en proefprojecten is bewustwording op gang gebracht en zijn barrières zichtbaar geworden. Hierbij zijn zowel het publiek, overheid, sociale partners als de publieke sector betrokken. De Taskforce is in 2010 afgerond. De conclusies betreffen de noodzakelijke cultuurverandering, de barrières die een vicieuze cirkel in stand houden voor vrouwen om meer te gaan werken en een cocktail aan adviezen om deze cirkel te kunnen doorbreken. Veel aanbevelingen sluiten aan bij Het Nieuwe Werken. De aanbeveling voor het afschaffen van de zogenaamde aanrechtsubsidie is er een die veel stof deed opwaaien. De eindrapportage met alle aanbevelingen is te vinden op www.taskforce-deeltijdplus.nl. Zo ook het Handboek Grotere Deeltijdbanen, samengesteld voor HR-adviseurs en werkgevers. Bij één gesprek is ook de echtgenoot aanwezig. Beide zijn, in aanwezigheid van elkaar, gecoacht op de vragen wat hun persoonlijke doelen zijn en wat ze nodig hebben om dat te bereiken. Daarna zijn gezamenlijk de uitkomsten bekeken. En is verder gepraat over de overeenkomsten en verschillen en wat zij voor elkaar kunnen betekenen bij het bereiken van hun doelen. Ook ‘losse’ mannen bezoeken de stand. Ik sprak er vijf. Twee mannen hebben willen praten over hun (deeltijd) werken, hun ambities en de balans met de thuissituatie. Een van hen heeft bewust gekozen voor werken in deeltijd en neemt thuis het merendeel van het huishouden en de zorg voor de kinderen op zich. Hij blijkt tegen dezelfde reacties op te lopen als veel vrouwen: “Jij hebt het goed geregeld, lekker thuis zitten!” Dit roept weerstand bij hem op omdat hij van mening is dat zijn taken thuis veel tijd en energie vragen en ook nuttig zijn, net als betaald werk. Verbondenheid met datgene en diegenen die er toe doen Opvallend is de hoge motivatie van mensen om hun situatie te willen veranderen, ondanks soms schijnbaar uitzichtloze situaties. En natuurlijk zijn er ook op de Huishoudbeurs mensen die een slachtofferrol innemen. Er blijkt grote behoefte aan aandacht, meer op het persoonlijke vlak dan wat betreft de werksituatie en vooral  bij degenen zonder betaald werk. Een rode lijn die hier mee samenhangt blijkt de behoefte aan rust. Stil mogen staan bij wat je zelf belangrijk vindt, wat je wilt, of wat je ambities zijn. Dit wordt door bezoekers vaak gezien als een luxe. Toch blijkt het nodig om jezelf die rust te gunnen. Voor jezelf zorgen is een basis om goed voor anderen te kunnen zorgen. Dat laatste blijkt een belangrijke ambitie te zijn van veel bezoekers. Gehoord op de huishoudbeurs “Meer uren werken? Ik wou dat ik werk had!” “Meer uren werken? Ik wil juist minder werken!” “Ik wil wel DeeltijdPlus werken, maar ze willen alleen fulltimers!” “Als die instanties nou eens gaan doen waar ze voor zijn (UWV, WAO professionals) en me helpen in plaats van tegenwerken.” “Ik werk in het onderwijs (bestuurder) en zou graag willen dat meer werknemers meer uren gaan werken. Ik wil dit onderwerp graag naar voren brengen op mijn school.” “Ik ben gepensioneerd, maar voor mijn dochter is dit wel interessant.” “Ik ben arbo-arts en kom veel patiënten tegen die worstelen met de balans tussen werk en privé.” Hoe kort de stilstand, en hoe klein de beweging van de bezoekers soms ook is, een pas op de plaats is ook beweging. Velen hebben deze pas op de plaats gemaakt bij een van de meest onconventionele stands op de beurs. Een bewuste pas op de plaats kan een basis zijn voor een volgende bewuste stap: beweging naar verbinding met datgene dat er voor de persoon toe doet. Moe, maar voldaan verlaat ik de Huishoudbeurs. Voldaan vanwege de tevreden klanten, maar ook omdat ik in deze kakofonie van geluiden, beelden en indrukken toch al mijn kunde, kennis, flexibiliteit en improvisatie heb kunnen inzetten. Nog even wat laatste gadgets scoren, want ik blijk ook een gewoon mens, en dan op naar huis. Hiltje Karenbeld werkte jarenlang bij NS Mobiliteitcentrum en is nu twee jaar zzp-er. Zij is werkzaam als loopbaanpsycholoog, coach en trainer. Passie: de wereld van de levensfases, de uitdaging dubbele ambities te integreren en dit meer op de (loopbaan)kaart zetten. Voor contact en informatie: www.karenbeld.nl.

Auteur: Katja Bosboom

Help, ik zoek mijn passie en 30 andere  mythes over werk en loopbaan Els Ackerman. Spectrum, 2010. ISBN 978 90 491 0394 1 Help, ik zoek mijn passie  is een vlot geschreven boek. Het is praktisch en neemt dertig loopbaanmythes onder de loep. Het boek is gelardeerd met voorbeelden uit de praktijk van de schrijfster. Geschreven met humor en daarmee goed leesbaar voor diegenen die bezig zijn met hun loopbaan. Lezers zullen worden geconfronteerd met een aantal mythes en aannames die er bestaan rondom loopbaanontwikkeling en solliciteren. Dergelijke mythes kunnen van invloed zijn op de acties die mensen wel of niet (durven) nemen. Voor de loopbaanprofessional is het boek een leuke en humorvolle spiegel, omdat je bij het lezen wordt geconfronteerd met mythes in de eigen praktijk. Vooral ook omdat de voorbeelden raakvlakken (kunnen) hebben met de eigen coachees. Voorbeelden van mythes die de revue passeren zijn: ‘je moet werken vanuit je passie’, ‘werk moet leuk zijn’, ‘boven de vijfendertig ben je tegenwoordig al oud’, ‘met een gat in je CV maak je geen kans op de arbeidsmarkt’, ‘als je maar weet wat je wilt kun je dat altijd bereiken’, ‘een sollicitatiebrief moet opvallen’. Deze en andere mythes betreffen zaken die ook heel bepalend kunnen zijn voor het succes van iemand op de arbeidsmarkt. De voorbeelden die worden beschreven bij de diverse mythes geven aan hoe deze mythes en aannames van invloed zijn op de situatie van mensen. Maar ze maken tevens duidelijk in welk opzicht de mythes kunnen worden gelogenstraft, namelijk door mensen die er niet in wensen te geloven en daarentegen wel geloof hebben in de eigen kansen en mogelijkheden. Ze laten zien dat het ook anders kan. In dat opzicht bevat het boek een arsenaal aan voorbeelden die in de eigen coachpraktijk kunnen worden gebruikt om mensen te motiveren. Daarmee is het ook een boek om aan te bevelen bij de coachee. Het boek is in te zetten als ‘drempelverlager’ bij het betreden van de arbeidsmarkt of het aangaan van een loopbaanontwikkelingstraject. Katja Bosboom

Auteur: Ria Freijsen

Als je het geluk hebt gehad een positie te bemachtigen in de academische wereld, dan zit je nog niet op rozen. Want de loopbaan van wetenschappers kenmerkt zich door een aaneenschakeling van tijdelijke aanstellingen en hoge werkdruk. Wie hoopt op een vaste aanstelling komt bedrogen uit. Na hun promotie hoppen postdocs vaak van het ene naar het andere project en slechts weinigen bereiken de top als hoogleraar. Sommigen vallen uit, anderen verlaten de academische velden, enkelen vinden een onverwachte niche. LoopbaanVisie vroeg zich af wat ze in hun zoektocht tegenkomen en hoe loopbaanadviseurs hen daarbij (kunnen) begeleiden.

Auteur: Martin Reekers

Auteur: Katja Bosboom en Nienke Kamphuis

In LoopbaanVisie 2010-1 gaven we een samenvatting van het onderzoeksrapport ‘Scholing in crisistijd’. We blikken nu met een tweetal bedrijven in de metaalsector terug op de maatregelen die zij troffen om de gevolgen van de crisis het hoofd te bieden. Zij maken zware tijden door, vooral nu blijkt dat bedrijven de door hun verstrekte deeltijd-WW moeten terugbetalen. Sommige maatregelen hebben dus verstrekkende gevolgen.

Auteur: Janneke de Jong

Nieuws uit London  Nu en dan zal ‘onze correspondent’ uit Londen haar ervaringen met u delen over werk en loopbanen in de hoofdstad van onze buren aan de ander kant van de Noordzee. Hier haar eerste bijdrage. Londen is een waar Mekka voor banenzoekers. Een metropool waar alles wat je je maar kunt wensen te vinden is: van enorme multinationals tot piepkleine bedrijfjes gespecialiseerd in rubberen ventieldopontwerpen. Helaas betekent dat niet dat al die banen ook op straat liggen. Integendeel. De wereldstad en de glorieuze loopbaan die er in menig droom mee gepaard gaat, maakt dat er zich jaarlijks honderdduizenden immigranten vestigen, hopend op een succesvolle toekomst. Door die overvloed aan aanmeldingen moet iedere sollicitant net zo hard vechten voor een vacature als in mijn eigen woonplaatsen Groningen en Utrecht. De recessie sloeg hier dan ook hard toe. Plots zag een flinke groep kersverse ex-werknemers zijn sollicitatiebrieven op een stapel verdwijnen die tot dan toe vooral gevuld was met de standaard groep buitenlandse werkzoekers die de taal nog niet helemaal onder de knie had. Zo kwam het bijvoorbeeld dat er voor de baan van afwasser in de bar waar ik werkte gekozen moest worden uit ruim tweehonderd aanmeldingen. Zelf had ik mijn toenmalige job als barvrouw te danken aan het feit dat ik persoonlijk mijn cv kwam afleveren en meteen mocht plaatsnemen voor een gesprek, omdat geen van de managers zin had om de berg sollicitaties door te nemen. Ondanks dat sta ik vierkant achter mijn openingszin. Wie goed zoekt en hard zijn best doet, kan hier beslist de baan van zijn dromen vinden, juist vanwege de enorme diversiteit. Via de grotere vacaturesites, uitzendbureaus en websites als Gumtree zijn de vacatures te vinden die voor iedereen beschikbaar zijn; wie zich aanmeldt bij gespecialiseerde websites kan specifieker zoeken. In een land waar de naam van de universiteit belangrijker is dan de vakken die je gevolgd hebt, biedt het welbekende ‘old boys network’ een goede kans op een nieuwe baan, maar dankzij websites als LinkedIn en nieuwe, hippere manieren van sociaal netwerken is er voor iedereen wel een via-via-vacature. In een grote stad als Londen is er nou eenmaal cumulatief meer vraag naar alles wat je maar kan bedenken. Vriend F., die in Nederland voorzichtig aan een mediacarrière bouwde, krijgt hier bij de BBC de kans van zijn leven omdat Britten de Nederlandse televisie dankzij Big Brother vrij hoog hebben zitten. Vriend R. mag alle Britse bussen voorzien van filmposters, omdat zowel de hoofdkantoren van alle grote filmmaatschappijen als het hoofdkantoor van het openbaar vervoer in de hoofdstad gevestigd zijn. Ik ben zelf nog meer met mijn neus in de boter gevallen: in mijn huidige baan komt mijn Nederlandse achtergrond samen met mijn Britse toekomst en mag ik zowel schrijven als vertalen - de perfecte combinatie van mijn twee studies. Dat was me in Groningen en Utrecht nooit gelukt.  Janneke de Jong (26) schrijft, woont en werkt in London. Voor LoopbaanVisie neemt ze de Britse banenmarkt onder de loep. Van de voorliefde voor bureaucratie tot bier bij de lunch - alles wat u moet weten om carrière te maken in Groot-Brittannië. www.janneke-de-jong.com

Auteur: Nienke Kamphuis

Succes als thema en veel blije gezichten Impressies van de Noloc Conferentie 2010 De beroepsvereniging voor loopbaanprofessionals Noloc organiseerde haar jaarlijkse congres rondom het thema Succes. Meer dan 700 leden namen deel aan plenaire lezingen en een tiental workshops. Redactielid Nienke Kamphuis was erbij en ging op zoek naar de betekenis en beleving van Succes. De vraag ‘wat is nu werkelijk het verschil tussen succes en geluk’ is mij gedurende deze dag steeds meer gaan bezighouden. Bij binnenkomst trouwens nog niet. De rij wachtenden leek even lang als voor de Goliath in Walibi World! Met een houding van ‘geduld is een schone zaak’ en wat praatjes met bekende en nieuwe gezichten stond ik dan toch opeens vooraan in de rij… De foto’s laten zien dat de meeste deelnemers vrolijk en blijmoedig in het Nieuwegeinse aankwamen. En dat terwijl het verkeer die dag voor het nodige oponthoud had gezorgd. Men had zin in deze dag. Dagvoorzitter Evert van Hummelen opende de conferentie met een blik op de groei van Noloc in de afgelopen jaren. En groei is natuurlijk één van de maatstaven van succes. Het 2500e lid werd door voorzitter Perry Filippini in het zonnetje gezet, waarna de dagvoorzitter iedereen vroeg om zijn of haar buurman succes te wensen. Ik heb mijn buurvrouw succes gewenst met haar streven om – helemaal naar het thema van  de dag – naar huis te gaan met interessante aanknopingspunten om vanaf januari een nieuwe opdracht binnen te halen voor twee dagen in de week. Zet ‘m op Joke! Huub van Zwieten verzorgde de plenaire lezing. ‘Marijn is klaar met werken’ is zijn nieuwe boek. Hierin reikt hij de lezer de mogelijkheid aan een brug te slaan russen intuïtie en gedrag: Web 4.0, Thought generated experience. Volgens Huub – althans, dat zeggen mijn aantekeningen – hoeven we alleen maar te onthouden dat we onze talenten/uniekheden inzetten ten behoeve van anderen. Met andere woorden: bied dat wat je in overvloed hebt aan anderen aan. Dit zorgt voor geluk en succes! Persoonlijk was ik meer gegrepen door de fase waarin de zaal tot de conclusie kwam dat wat voor de één een droombaan is, voor de ander een ramp is. En dat deze mensen je hulptroepen zijn. En hulptroepen zijn er natuurlijk voor om in tijden dat je hulpbehoevend bent, in te zetten. Dit past mooi in mijn missie om mijn outplacementkandidaten actief contact te laten zoeken met hun ‘buitenwereld’. Bas, een vakgenoot die ik bij een stand trof, had gelijk na afloop van de lezing een nieuw idee voor business. Hij was vooral getriggerd door de vraag van Huub: Waar wind jij je over op? Hij vindt dat het UWV werkzoekenden in de kou laat staan en bedacht hiervoor, geïnspireerd door het betoog van Huub, ter plekke een alternatieve dienst. Na de koffie volgde ik de workshop van Suzanne Unck over metaforen met spoken; dat sprak mij al bij de aankondiging aan. De oefeningen werden enthousiast gedaan en het viel op hoe gemakkelijk iedereen de meest wezenlijke spoken onder woorden kon brengen. Tijdens de workshop werd mij vooral duidelijk hoe prettig het is om mensen te bereiken en in beweging te krijgen met de spook-metaforen. Zo herkenbaar en visualiseerbaar! En voor de professional: niet iedereen is even goed in het zien van een rode draad in gedachten, gedragingen en belevingen van anderen. Suzanne wel, en zij heeft daar een mooie manier van denken en doen voor ontwikkeld. In de pauzes sprak ik veel met andere congresgangers om een beeld van de andere workshops te krijgen. Alleen maar positieve geluiden! De kwaliteit van de workshopleiders was kennelijk groot. Eén deelnemer, Paul, vertrouwde mij toe veel interessants tijdens de workshops gehoord te hebben, maar ook steeds meer tot de conclusie te komen dat er niet werkelijk iets nieuws gepresenteerd wordt. Oude wijn in nieuwe zakken… Gezamenlijk trokken we echter de conclusie dat de nieuwe zakken best interessant kunnen zijn, want het is een aanpassing van oude zienswijzen en methoden aan de tegenwoordige tijd. Dit jaar was er op het congres meer ruimte voor standhouders dan ooit. Dat bleek hen goed te bevallen. Er was veel belangstelling voor hun diensten en artikelen. Sommige stands trokken aandacht als aas op vliegen. Carl van der Velde verzorgde de afsluiting van de dag. Zoals het de nummer 1 Coach van België betaamt, was hij prima in staat om na een intensieve dag het publiek fris en bij de les te houden. Op zich al een zeer bijzondere gave, waarbij hij effectief gebruik maakte van de diverse  communicatie- en presentatietechnieken. Een feest! Vanzelfsprekend was er daarna ook nog een afsluitende borrel. Het viel mij op dat veel deelnemers (en ook standhouders) snel vertrokken. Jammer, maar ook wel begrijpelijk. Voor de blijvers was er nog de gezelligheid en heerlijke hapjes. Het is en blijft een lange, lange dag! In dit geval een geslaagde dag. Met een tip voor Noloc: met zoveel leuke en goede workshops is het jammer dat je maar twee workshops kunt volgen. Een soort ‘workshops op herhaling’ zou voor mij (en ik denk voor meerdere mensen – want dit idee is natuurlijk tijdens de borrel ontstaan) een verrijking zijn. En voor geïnteresseerden: voor mij is geluk succes. Ik zou geen succes kunnen hebben zonder gelukkig te zijn en niet gelukkig kunnen zijn wanneer ik geen successen te vieren heb of niet zou vieren. Op naar het Noloc Congres 2011 en alle andere momenten waarop vakgenoten elkaar treffen, scherp houden en samen groeien. Nienke Kamphuis