Onze vakbladen

Organisch veranderen, de werkvloer de verandering laten ‘aanjagen’, sturen op kaders en niet op de inhoud: het zijn prachtige slogans die menig veranderplan domineren. Als we de managementboeken moeten geloven, zitten we middenin een golfbeweging waarin verandering fundamenteel anders wordt vormgegeven, aangestuurd en begeleid. Het gaat tegenwoordig om lean en agile changemanagement en de vakman dient centraal te staan. Het verbaast mij dat er zo’n groot verschil zit tussen hoe we denken over verandering en wat we in de praktijk aan gedrag en handelingsrepertoire laten zien.

Werk en geluk zijn lang vijanden geweest. Denk aan de fabrieksarbeid in de negentiende eeuw, het werk op het land in het middeleeuws leenheerlijk stelsel of aan de slavernij. Al in het oude testament was werk een straf die god afriep over Adam en Eva toen hij hen uit het aards paradijs verjoeg, nadat zij van de verboden vrucht gegeten hadden: “Vervloekt is de akker om wat jij hebt gedaan, zwoegen zul je om ervan te eten, je hele leven lang. Doren en distels zullen er groeien, toch moet je van zijn gewassen leven. Zweten zul je voor je brood, totdat je terugkeert tot de aarde.”

Acceptance en Commitment Therapie past zowel binnen de gedragstherapeutische stroming als binnen de stroming van de positieve psychologie, omdat het naast het verminderen van klachten zich ook richt op het versterken van de positieve geestelijke gezondheid. Deze therapievorm is evidence-based en aan het einde van de twintigste eeuw ontwikkeld door de Amerikaanse psycholoog Steven Hayes (Hayes et al., 1999).

In dit artikel wordt het thema 'durf in loopbanen' belicht vanuit het gezichtspunt van de Acceptance and Commitment Therapy (ACT). Deze relatief nieuwe therapeutische richting lijkt zowel theoretisch als methodisch goede aanknopingspunten te bieden voor loopbaanbegeleiding. Ook voor cliënten met psychische problematiek biedt ACT aan loopbaanbegeleiders handvatten voor de begeleidingspraktijk. Hoe kunnen we vanuit ACT loopbaancliënten leren omgaan met hun angsten en hoe kunnen we durf stimuleren?